De wekker gaat vroeg, maar het valt mee. Dit keer is de wedstrijd niet ‘super’ ver weg. Maar 1,5 uur rijden naar Mountain Network Amsterdam.

Het is de grootste wedstrijd in jaren. Veruit.
Met zevenentwintig dames en wel veertig heren is het indrukwekkend. Het is heel lang (meer dan 15 jaar?) geleden dat er zo veel deelnemers waren op een nationale wedstrijd.

Niet alleen het aantal deelnemers was groots, de acht routes waren indrukwekkend.

Onder leiding van Sam van de Vorstenbosch waren er twee (flash) kwalificaties voor zowel de heren als dames (4 in totaal dus), twee halve finale routes en twee finale routes. Het beloofde een intensieve dag te worden.

De heren startten eerst. Op de relatief rechte wand was het technisch klimmen en afwisselen tussen dynamisch en sterk en balanceren en statisch voorzichtig. Het vergde behoorlijk wat concentratie van de deelnemers. Een keer uit balans en je lag er uit, een keer een greep verkeerd en het was over…
Het resulteerde in een gevarieerde uitslag van doorgewinterde klimmers die onderaan eindigden en een paar jonge geluks zoekers die verbazingwekkend hoog kwamen. Al bleek dat ervaring en training veel gaf, de bekende deelnemers zoals Thijs, Leto, Mark, Arno kwamen ruim hoog genoeg om nu al hun halve finale veilig te kunnen stellen.
De tweede heren route was echt een ander type klimmen. Door de overhang werden boulder na boulder feilloos aan elkaar geregen. Een glip van een voet of hand en je lag er uit.
Het hielp echt als je niet de hele winter alleen maar geboulderd had maar snel en vaardig was met het clippen van de setjes op het juiste moment, en een beetje tegen verzuring kon.

De route werd dan ook maar twee keer getopt, door Leto en Arno. Mark Brand miste de top op een haar met de grote ronde greep die opeens toch wel heel slopey was als je verder omhoog moest bewegen.

De dames startten hun kwalificaties een half uur later. Met minder deelnemers kwam dit beter uit in het tijdschema.
De dames hadden twee licht overhangende routes. De ene een tikje makkelijker dan de andere.

Vooraf werd bij de inschrijving aangegeven “instapniveau 7a+”
Dat kan betekenen ‘je moet dat niveau in durven stappen’ of ‘je moet dat toch wel uit kunnen klimmen’.

Al heel snel werd duidelijk dat het tweede in de definitie de juiste interpretatie was.
De linker (rode) route werden alleen door Bibi en Lynn uitgeklommen. De rechter (gele) route werd alleen door Lynn uitgeklommen. Het verschil na het resultaat van Lynn was groot. Waar Lynn greep 30 behaalde met de top kwam ik zelf niet verder dan greep 16.

Omdat alle klimmers minder tijd gebruikten dan verwacht werd alles iets eerder gepland voor de halve finales. Bijna een uur eerder zaten zestien dames en heren in de boulderruimte isolatie.
Het was druk met zo veel samen maar het paste. De jury werkte de regels netjes af, controle of iedereen er was, telefoons inleveren en als je ‘nog even’ naar boven wilde dan was je nu te laat. Een echte wedstrijd. Geen ‘vriendelijke’ regio competitie maar klaarstomen voor het internationale veld.

Waar de routes in de kwalificaties relatief recht waren was het nu ‘big style’. Grote volumes, kleine schroef groepjes. Geen lieve grepen meer.
Zowel bij de dames als de heren verliep alles snel. Vanuit de isolatie kan je dan maar één conclusie trekken: iedereen valt er snel uit. Zelfs een aantal favorieten vielen snel. Belgische deelnemer Arno gleed met zijn voet weg in een greep vrijwel in het begin van de route en eindigde op een voor hem teleurstellende plaats (12e).
Misschien waren de routes voor het gros van de deelnemers dan ook wel een tikje aan de harde kant. Of misschien zat er wel een groot stuk geluk bij?

Heel snel na de halve finales was het tijd voor de finales. De beste acht plaatsten zich.
De zaal was inmiddels goed gevuld met toeschouwers en nog geen half uur na de vorige klim sloot de isolatie alweer. Ook eerder dan gepland.
Voor iedereen betekende deze wedstrijd niet alleen continu moeten kunnen presteren maar ook het goed kunnen managen van rust, eet momenten en een balans tussen opwarmen en niet te veel energie verspillen.
Handig als je dan in de buurt woont en even wat kan gaan eten. Even weg uit de chaos.
Het leek er op dat voor de Nederlands team leden er geen continue begeleiding was. Ik weet niet wat het plan vooraf was, maar er was geen coach aanwezig in de isolatie.

Het omroepen via de microfoon was niet heel verstaanbaar en er was geen planning op papier geprint. Dus je moest continu vragen en zoeken naar de stand van zaken.
Voor Leto was dit funest. Hij had geen idee dat de isolatie al gesloten was en was te laat. Het simuleren van internationale wedstrijden vergt ook het streng naleven van de regels. Te laat is te laat.
Hij mocht nog wel ‘voor spek en bonen’ de route klimmen. Maar dat is mentaal natuurlijk niks waard. Gewoon zuur.

Bij de dames waren de laatste acht wel allemaal aanwezig.
De roze route leek verraderlijk. Grote grepen, maar groot is niet per sé goed.
Het liep vloeiend. Omhoog, randje, opzij, sloper, nog een, heelhook om stabiel bij de wand te blijven.
Voor mij persoonlijk aardig klimbaar tot ik m’n handen eigenlijk verkeerd om had en wist dat ik de pas niet ging halen. Dit kunnen mijn ijsklim-vingers helaas nog niet aan.

Voor veel dames bleek het niet gemakkelijk en tot mijn eigen verbazing kwamen de meeste klimmers niet voorbij dat eerste stuk. Bibi Hamers kwam als sterke boulderaar net zo ver en werd hierdoor tweede, alleen Lynn kwam ondanks haar blessure een goed stuk boven ons (ik werd derde) uit.

Bij de heren was het nog een tikje harder boulderen. Je moest meteen “aan”. Spanning houden en gaan.
Het veld zat enorm dicht bij elkaar en zonder Leto en Arno was alleen Mark de grote favoriet. Al was het niet vanzelfsprekend dat hij de overwinning zou opeisen. Zowel de nummer 2 tot en met 6 kwamen heel dichtbij maar Mark was de enige die de route wist uit te klimmen.
Terugrekenend naar de uitslagen van de halve finales zorgde het resultaat van Timon voor een tweede plaats, de Belgische Hugo kreeg een derde plaats (hij haalde een greep minder hoog in de halve finales).

De volledige uitslag valt terug te lezen hier:

https://was2.shiftf5.nl/competitions/4212

Over een paar weken op 14 mei in Leeuwarden zal de tweede en alweer laatste mogelijkheid zijn er om te kwalificeren voor het NK Sportklimmen dat gehouden wordt op 27 mei bij Mountain Network Amsterdam.

Ook die wedstrijd heeft dit jaar een andere opzet; er is een halve finale én finale. Zoals ruim 10 jaar geleden ook het geval was gaan er nu zestien deelnemers door naar het NK en klimmen de beste acht de finales later op dezelfde dag.

Voor de Nederlands team leden was deze wedstrijd in Amsterdam van extra groot belang om zich te kwalificeren voor internationale wedstrijden. Wie er nu definitief naar internationale wedstrijden gaan en mogen gaan is me niet helemaal duidelijk.

Fotos: Sytse van Slooten